از این که با ما در مجموعه آموزش های فانوس خیال همراه هستید ممنونیم. در این قسمت به برسی انواع نماها در فیلمبرداری خواهیم پرداخت و مثال های مختلفی را با شما در میان خواهیم گذاشت.
نماها الفبای سینما هستند. یک فیلم از هزاران نما تشکیل شده است و یا شاید فقط از یک نمای طولانی. حتما دیده‌اید که کارگردان‌ها موقع فیلمبرداری با دست‌های خود اداهای عجیب و غریبی در می‌آورند. آنها برای اینکه جای درست دوربین، زاویه دوربین و اندازه قاب خود را پیدا کنند این کار را انجام می‌دهند.
البته این روش خیلی ساده‌ای است و تجهیزات حرفه‌ای و پیچیده‌تری هم برای انتخاب نما ساخته شده است. ویو فایندر دستگاهی است که خیلی دقیق اندازه لنز و نما را در اختیار ما قرار می‌دهد. پیشنهاد میکنیم از پست اختصاصی ما با عنوان (برای انتخاب نما در تصویربرداری به چه عواملی باید توجه کرد؟) دیدن فرمایید
نماها بر اساس سه مشخصه تعریف می‌شوند: اندازه، زاویه و حرکت نما. اندازه نما بر اساس دوری و نزدیکی سوژه مقابل دوربین تعیین می‌شود. هر چقدر به سوژه نزدیکتر باشیم، نمای درشت‌تر و هر چقدر دورتر باشیم نمای بازتری داریم. اگر یک سوژه انسانی داشته باشیم و فقط صورت او در تصویر باشد، از او نمای نزدیک یا کلوزاپ گرفته‌ایم. حالا اگر دورتر شویم و تقریبا نیم تنه بالایی او را نشان دهیم یک نمای متوسط یا مدیوم شات می‌گیریم. اگر همینطور دورتر برویم آن وقت یک نمای باز یا لانگ شات از او داریم.
اندازه نماهای دیگری هم وجود دارند بر اساس این سه تا مشخص می‌شوند. نماهای باز اطلاعات بیشتری را در صحنه به ما می‌دهند. اطلاعاتی در مورد زمان، مکان و موقعیت شخصیت‌ها و در نماها بسته‌تر بیشتر شاهد جزییات صورت و حالات درونی بازیگر هستیم. شما میتوانید با مراجعه به پست برسی انواع نما در فیلمبرداری به اطلاعات بسیار جامع تری دسترسی داشته باشید
نمای هم تراز چشم یا Eye Level از مرسوم‌ترین نماها در سینماست. حالا اگر دوربین پایین‌تر برود و به سمت بالا تصویر برداری کند به نمای از پایین یا Low Angle می‌رسیم (برسی نماهای سر پایین در فیلمبرداری) و همینطور اگر دوربین را بالاتر ببریم و به سمت پایین نشانه بگیریم آن وقت است که یک نمای از بالا یا High Angle داریم (برسی نماهای سربالا در فیلم برداری). نمای از بالا بار سنگینی به سوژه وارد می‌کند و او را در موقعیت ضعف قرار می‌دهد. در عوض نمای از پایین حس ابهت و قدرت به شخصیت می‌دهد.
می‌خواهیم شما را با دو نمای خاص و متفاوت در سینما آشنا کنیم. در این نماها خود دوربین دارای شخصیت و جایگاه ویژه‌ای می‌شود. نمای روی شانه یا Over Shoulder همانطور که از اسم آن پیداست این نما از روی شانه بازیگر در راستای زاویه نگاه او به سمت مقابل گرفته می‌شود و بیشتر در صحنه‌هایی استفاده می‌شود که دو یا چند شخصیت با هم رودررو می‌شوند، صحبت می‌کنند و یا مثل این صحنه مشغول بازی شطرنج هستند. نمای نقطه نظر یا Point of View در این نما دوربین جای بازیگر قرار می‌گیرد و انگار که از دید او به اطراف نگاه می‌کند.
نماهای دیگری هم وجود دارند که بر اساس تعداد سوژه‌های مقابل دوربین مشخص می‌شوند. نمای تک نفره یا سینگل شات، نمای دو نفره یا تو شات و نمای سه نفره یا تری شات و اگر تعداد سوژه‌های انسانی بیشتر از سه تا باشد دیگر اسم خاصی ندارد مگر نمایی از جمعیت.
هیچ دیدگاهی نوشته نشده است.