یکی از پیچیده‌ترین مباحث در سینما حرکت دوربین است. برای گرفتن نماهای حرکتی وسایل حرفه‌ای و پیشرفته‌ای ساخته شده‌اند تا بتوانند حرکت دوربین را نرم، بدون لرزش و متنوع کنند.
یکی از مرسوم‌ترین وسایل حرفه‌ای برای نماهای حرکتی دالی است. سکوی چرخداری که روی ریل‌های قابل تنظیم قرار می‌گیرد و دوربین و فیلمبردار سوار این صفحه متحرک می‌شوند. حرکت دالی محدود است و تنها در حرکات پیش رونده، پس رونده به سمت سوژه و همینطور حرکات افقی مورد استفاده قرار می‌گیرد. البته اگر ریل منحنی در اختیار داشته باشید میتوانید با دالی نماهای چرخشی را هم بگیرید. به نمایی که با این وسیله گرفته می‌شود دالی شات می‌گویند. اما به نام‌های دیگری هم معروف است مثل ترکینگ شات یا تراولینگ شات.
حالا که از دالی شات گفتیم بد نیست نمای زالی را هم معرفی کنیم. نمای زالی ترکیبی از دو حرکت زوم و دالی است. ترکیب این دو با هم نمای بی‌نظیر و پیچیده‌ای را ایجاد می‌کند. حرکت زالی به این ترتیب است که دالی به سمت جلو و همزمان زوم به سمت عقب انجام می‌شود و یا برعکس آن حرکت دالی به سمت عقب و زوم به جلو. بخاطر این دو حرکت متضاد اندازه تصویر تقریبا ثابت می‌ماند اما حسی از سرگیجه در تماشاچی ایجاد می‌کند. اولین بار آلفرد هیچکاک از نمای زالی در سینما استفاده کرد.
اگر نمای پیشرفته‌ای می‌خواهید که زاویه و ارتفاع دوربین بتواند به شکل قابل توجهی تغییر کند، باید از کرین یا جرثقیل استفاده کنید.در کرین شات دوربین و فیلمبردار روی جرثقیل مخصوصی قرار می‌گیرند و ارتفاع دستگاه توسط دستیارها تنظیم می‌شود. البته کرین وسیله پرهزینه‌ای است و برای استفاده از آن به یک گروه متخصص نیاز دارید. پس اگر در رویای نمای جرثقیلی هستید میتوانید از وسیله دیگری به نام جیب استفاده کنید که هم اجاره آن ارزان‌تر است و هم کار کردن با آن آسان‌تر است. در سال ۱۹۷۵ دستگاهی برای حرکت دوربین اختراع شد که تحول بزرگی در سینما بود.
استدی کم وسیله‌ای است که به فیلمبردار وصل می‌شود و فیلمبردار تنها با قدم‌هایش دوربین را به حرکت در می‌آورد، بدون دردسر ریل بندی با کمترین لرزه. امروزه استدی کم به بازارهای خانگی هم راه پیدا کرده و نمونه‌های بسیار ساده و کوچک آن ساخته شده است. نمای پَن و تیلت دو نمونه از نمای ساده حرکتی در سینما هستند. در این دو حرکت جای دوربین ثابت است و دوربین در همان جایگاه ثابت حرکت می‌کند. در نمای پن حرکت دوربین به شکل افقی است و در نمای تیلت به شکل عمودی، و یک نمای دیگر که فیلمسازهای آماتور خیلی از آن استفاده می‌کنند، زوم. تکنیک فیلمبرداری با استفاده از دوربین روی دست
خیلی‌ها نمای زوم را یک نمای کلیشه‌ای و مصنوعی می‌دانند. به همین دلیل کمتر از آن در فیلم‌های حرفه‌ای استفاده می‌شود. زوم، حرکت مشابهی با حرکت دالی دارد. اما با کمی دقت متوجه می‌شویم که چرا خیلی از فیلمسازها ترجیح می‌دهند با دوربین به سمت بازیگر نزدیک شوند تا اینکه زوم کنند. تفاوت اصلی در این دو نما تغییر پرسپکتیو است. در دالی پرسپکتیو اطراف سوژه تغییر می‌کند. در حالیکه در زوم پرسپکتیو کاملا ثابت است و ما با تصویر تختی مواجه هستیم. با اینکه زوم یک حرکت پیش پا افتاده به نظر می‌رسد اما اگر در جای مناسبی از آن استفاده شود می‌تواند تأثیر زیادی روی تماشاگر بگذارد. میتوانید در ادامه این محتوا را نیز مطالعه کنید: تاثیر زاویه عدسی و پرسپکتیو در فیلمبرداری
هیچ دیدگاهی نوشته نشده است.